Alle berichten van: Gert

Na een korte nachtrust en het complimentary breakfast, wandelen we de Mossy Cave Trail, een goede tip van één van onze Facebook-vrienden, Jan. Hier zie je het landschap veranderen. Lange tijd geleden, werd door mensenhanden een doorgang geforceerd om hoger gelegen water van één vallei naar een andere te stromen. Hierdoor heeft de eeuwenlange erosie die de karakteristieke hoodoos fabriceerde, nu ook rivierbedding full-option, dus met waterval. Van hieruit vertrekken we recht richting onze volgende bestemming.

Bryce Canyon National Park heeft bijzonder veel te bieden, is een parel van formaat. Maar wat volgde was weerom mooi.

Eerst en vooral het logement. Wat. Een. Voltreffer. De Zion Mountain Ranch bestaat uit een hoofdgebouwke annex winkel en een hoop huisjes van verschillende formaten. We zijn nog te vroeg, maar kunnen al inchecken. Op de sleutel moeten we wel wachten, aah ja, een sleutel : zoiets van metaal dat je in een uitsparing in de deur duwt, en dan tegen de klok in draait.
De vriendelijke dame aan de toog doet ons het verhaal van Betty, het bizon kalf dat in een put verzijld geraakte, gered werd door de uitbaters, maar door de kudde verstoten werd. Het werd dan maar gezoogd, en is makker dan een Golden Retriever. Zonder zwans. Betty is nu 2,5 maand oud, en brengt me toch niet van de gedachte om vanavond bizon te eten. Nog even langs de kudde bizons die nu heel toevallig vlakbij komt grazen, en dan door.

Om de tijd optimaal te besteden, rijden we al even door naar Zion. Met de National Parks pas, kost dit ons toch niets meer. Het is hier iets drukker dan de vorige parken, maar o zo feeëriek. Eén van de eerste bergen die we tegenkomen is de Checkerboard mesa, de foto geeft wel aan hoe die aan zijn naam komt.

Met de auto geraken we tot op de grote parking van het Visitor Centre, in elk park een goede uitvalsbasis trouwens. De bedienden zijn altijd hulpvaardig, gastvrij en correct. Zo leren we dat slechts de helft van het park toegankelijk is met de auto. Voor de rest moet je de gratis bussen nemen, maar dat is geen opgave : ze komen om de 5 minuten en je steek er onderweg wat van op.

We hebben onze zinnen gezet op de Narrows, een wandeling door het water in een smalle kloof op op het einde van de Canyon, maar wegens overstomingsgevaar afgesloten. Daar zitten de buien voor iets tussen die we de hele dag gezien hebben. Met enige vertraging kan het water van kilometers verder in de bergen verzamelen, en voor een vloedgolf zorgen die bomen en al meesleurt. Spontaan duidt de parkwachter enkele gemakkelijke wandelingen aan, waarvan we er een eerste doen ; de Lower Emerald Pools. Helemaal zeker zijn we niet dat we in ons opzet geslaagd zijn, want de wandeling die we doen lijkt veel langer, met meer hoogtemeters dan in de brochure staat, maar hoe indrukwekkend.

Voilà, terug naar de auto en op naar onze cabin. De voorbije dagen zijn redelijk vermoeiend geweest, en we steken dat maar graag op de warmte. Mede door de uitnodigende houten schommelstoel en het plan om in dit afgelegen gehucht eindelijk de foto te nemen van de Melkweg, besluiten we het morgen wat relaxer aan te pakken, temeer omdat we naar Sin City trekken. Eerst nog het langverwachte bizon-vlees. Het restaurantje van de Zion Mountain Ranch heeft smaak. Ze hebben de kruiding perfect, de garing van het super-magere vlees met de paarse aardappelen, en alles errond maakt het een feest. Mijn enige spijt : dat ik niet meteen voor de bizon-steak ben gegaan. De pinot noir paste, maar was teveel 😉

De weg terug naar ons huisje lijkt veel langer, en wanneer vervolgens de hemel dichttrekt met wolken, zakt de moed in de wandelschoenen. Ik begin te vrezen dat ik voor een foto van de Milky Way naar het snoepgoed zal moeten zoeken…

Woensdagochtend passeren we nog even langs het Arches National Park, om op het verste punt, de Landscape Arch nog even mee te pikken. Nog een tip : bezoek dit park bij voorkeur ‘s morgens vroeg. De zandsteen neemt gedurende de dag de hitte op, en geeft die tot laat nog af. Na de nacht is de temperatuur nog draaglijk.

Van hieraf vertrekken we voor een rit van zowat 5 uur. Het weer slaat om in de bergen, en het water valt met momenten met bakken uit de lucht. De voorgestelde tussenstop van Capitol Reef slaan we maar over. De weergoden zijn ons goed gezind, want wanneer we in de buurt van onze bestemming komen, klaart het op. We rijden dus door naar het Bryce Canyon National Park, en weer worden we overweldigd door de pracht van de natuur. Je zou bijna vergeten dat je hier op bijna 2900m hoogte zit.

Wat dit park voor ons speciaal maakt, is dat alles dichtbij maakt; je kan er wandelen tussen de hoodoos. Elk natuurpark heeft zijn charmes, maar dit heeft er toch wel heel veel. Zoals elk National Park, is het er kraaknet, maar op de terugweg naar ons hotel schrikken we toch even. Een gewond rendier zit midden op de baan, en wanneer we in de buurt komen, springt het moeizaam op drie poten weg. De linkerachterpoot is duidelijk gebroken, en uitgeput blijft het dier liggen in de berm.

Dit is dus nog steeds een natuurpark met wilde dieren die onvoorspelbaar in het midden van de weg kunnen staan/springen. We maken ons geen illusies over de overlevingskansen van dit arme dier, maar we kunnen het niet helpen. Melden gaat ook niet want de wachtposten zijn onbemand wanneer we terug aan de ingang passeren.

Het hotel lijkt op een klein Bobbejaanland, met overprijsde cliché-souvenir-winkels en een restaurant waar Bobbejaan Schoepen graag had rondgelopen. Tip voor dit hotel : de gebouwen van de kamers beschikken niet over een lift dus verkies een kamer op het gelijkvloers, dus verdieping 1.
A ja, een foto van de sterrenhemel zit er vandaag niet in. Zelfs de maan wordt al moeilijk te spotten.

De diner van gisteren heeft ons gecharmeerd en we trakteren ons op een typisch Amerikaans ontbijt.  Het vrouwke gaat voor de pancakes met maple syrup, en krijgt er slecht één op.  OK, het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag, maar toch niet de enige?  Ikzelf ga voor de butter on toast met sunny side up, bacon en een brown hash die ik toch maar laat liggen.  Ze doen dat toch goed, de Amerikanen; en Suzy meest van al.

Wanneer we ons aanmelden voor de rafting, zijn we niet alleen.  We krijgen een drinkbus mee, die we de rest van onze reis nog veel gebruiken.  En we volgen bijna alle goede raadgevingen op van onze jonge en ervaren gids Naomi.  Eens op ons vertrekpunt toegekomen delen we een raf met een Japans koppel en een familie uit Texas.  Haruto-san en zijn vrouwke vieren hun tiende huwelijksverjaardag door hun huwelijksreis nog eens over te doen.  Dean en Pam, 26-jaar getrouwd, doen hun eerste road-trip ooit met hun kids Zane en Zoë. 

Zoë en ik springen geregeld in het bruine water van de Colorado, zij met een backflip, ik niet…. Dit is toch de beste manier om af en toe wat verkoeling te zoeken, en tegen wanneer we aanmeren voor een lunch-BBQ voel ik al dat de ‘smeer je goed in op de bovenkant van je knieën’-tip beter gevolgd kan worden.  Voor wie dit overweegt : neem een waterdichte zak mee, om wat dingen mee te nemen, zoals zonnecreme, maar laat waardevolle zaken achter.

Kort na de lunch komen we aan een echte ‘rapid’ of stroomversnelling.  Ik prop de gopro tussen mijn zwemvest en film de heldhaftige afvaart.  Razend benieuwd naar de beelden later op de kamer.  Maar dan slaat het noodlot toe.  Kort na de stroomversnelling is de volgende gelegenheid om te verkoelen, en ik spring in het water.  Wanneer ik even later terug naar het raft zwem, is de gopro verder gedoken.  Die filmt dus nog even voort vanop de bodem, … ik baal als een stekker.  Alle ‘had ik maar…’ scenarios razen door mijn hoofd.  Dit had ik zo gemakkelijk kunnen vermijden met een stukje koord.

Enkele ronden raft-rodeo kunnen even mijn zinnen verzetten.  Zane was een waardige opponent, dus laat ik hem maar winnen.  De animatoren van Moab Adventure City hebben er al bij al een prachtige dag van gemaakt.

Mijn kersverse vrouwke besluit dat dit een goed moment is om mijn verjaardag 3 maand vervroegd te vieren en zoekt geniepig op waar we een nieuwe gopro kunne vinden, deze keer met een grip die drijft en een polsbandje.  Na een dag van hoogtepunten en dieptepunten, maken we de balans op, en gelukkig genoeg had ik daags ervoor nog een backup gemaakt via de app. 

Eens terug in België zal ik wel bekijken wat er nog meer op de SD kaart stond.

Het was een dag van extremen, maar wel afgesloten op een toppunt.  Wat zie ik ze toch graag!  Zo vlak bij het centrum van Moab is een foto van de nachtelijke lucht niet aan de orde, en alleen het Park inrijden… zal voor een andere keer zijn.

Het contrast kan niet groter zijn. We laten Monument Valley achter ons en trekken door naar Moab. Gezelligheid troef, met terrasjes, originele winkeltjes en massa’s avontuur, met ziplines, quads, jeeps en uiteraard rafting op de Colorado-rivier. Het laatste lijkt ons wel wat. Hier vind je geen van de grote ketens als een Walmart of Target. Het hotel is deze keer wat minder, maar de rest van Moab is zó leuk. Uiteraard kunnen we de gezellige terrasjes niet zomaar voorbij, en eten we een pasta en een wrap, waarvan de helft mijn avondeten wordt.

Nadat ik het vrouwke heb omgekocht met een ijsje uit de lokale diner, stappen we bij de buren binnen om te ‘informeren’ voor een rafting trip. De jongedame achter de balie is er niet helemaal bij, maar het lukt ons om vast te leggen voor ‘s anderendaags in de middag. De prijzen : 79$ per persoon, excl. Taxes.

De rest van de dag rijden we nog even naar het nabijgelegen Arches National Park om van ver de Delicate Arch te bewonderen. Het moet gezegd : in de zomer is het er heet, en elke verplaatsing kost bijzonder veel energie, maar dat zijn we snel vergeten bij het aanschouwen van de schoonheid van de natuur. Tip van de dag : de zandsteen slaat de zonne-energie op en geeft die de hele avond weer af in de vorm van warmte. Het beste moment van de dag om te gaan wandelen in dit park, is dus ’s ochtends.

Met de overschot van de wrap en wat we nog in de cooler vinden, maken we het gezellig met zicht op Dead Horse Point, waar we zonsondergang aanschouwen tot de muggen ons wegjagen. Het verhaal gaat dat lange tijd geleden, de wilde paarden bijeengedreven werden op dit stukje rots, waar dan de beste exemplaren gevangen werden voor verkoop. De rest werd dan vrijgelaten, maar vond de weg niet terug naar de vrijheid, waardoor vele paarden er stierven. Ik kan me niet ontdoen van de gedachte dat de mens hier door het wegnemen van de leiding, de rest van de kudde verstoord heeft. Wanneer we Moab terug binnenrijden is het donker en tijd om ons mentaal voor te bereiden op het avontuur van morgen.

De kersverse bruid verdraagt de hitte vandaag minder goed, en dus passen we de plannen een beetje aan. Ligt het aan de Margherita (de cocktail, niet de pizza) van gisteren ter gelegenhieid van een week getrouwd, of de continue warmte?  In ieder geval herbekijken we de plannen voor vandaag in de auto, want we hebben toch een rit van meer dan 4 uur voor de boeg.

We laten het luxe-hotel in Page achter ons en vertrekken pas echt na de traditionele stop voor ijs.  Eerste tussenstop halverwege is Kayenta.  Oeps! Foutje van mijn kersverse better half wordt prompt rechtgezet door Maps.me en de duur van de rit wordt gehalveerd ??

We kruisen hier een tijdszone, en de magen laten zich vangen, dus we installeren ons aan de eerste picnic-tafel die we tegenkomen.  Het moet gezegd: vandaag maken we de gezelligheid zelf. Waar we gisteren nog een leuk gesprek hadden met onze gids Valerie en van gedachte konden wisselen, komen we vandaag bijna alleen maar norse indianen tegen.  De Gouldings Lodge heeft echter alles om er iets tof van te maken, schildersachige locatie, één van ’s werelds meest iconische uitzichten, een geschiedenis om fier op te zijn, maar de indianen zien dat blijkbaar anders.

Alles is twee keer zo duur als elders en alles lijkt teveel voor de originele bewoners van dit continent.  We voelen ons getolereerd, maar niet geliefd.  Ik besluit die avond een time lapse met de gopro te maken van dag naar nacht en zoek me een mooi plaatsje uit waar ik hoop niet teveel omgevingslicht te vangen.  Immers, hoe donkerder, hoe meer sterren je kan vinden.  Alles loopt goed, … tot overal de meest irritante verlichting langs trappen en paden aanspringt.  Dit wordt het begin van een obsessie …. Het voorlopige resultaat krijg je van mij nog mee 😉

De reis brengt ons vandaag naar één van de meeste fotogenieke canyons ter wereld : de iconische Antelope canyon, gekend als desktop wallpaper van een of andere versie van Windows.   Voor de kortste weg, rijden we nog even langs de Grand Canyon, maar ook wanneer die achter ons ligt, blijft de uitzichten spectaculair.  We melden ons ruim 30 minuten van tevoren aan en vertrekken 20 minuten later.  We komen toe om 11:30 met de jeep, of vee-wagen, want zo voel je je wel op de rit ernaar toe.

Onze afspraak van 11:30 ligt al vast van november en dat is zowat het beste uur.  Niet alleen omdat we nu exact een week getrouwd zijn, maar ook omdat de zon dan het hoogste staat en hierdoor de zonnestralen het diepst in de grot dalen.  De wolkenloze hemel maakt het plaatje compleet.  Omdat ik niet weet wat te verwachten, besluit ik de gopro de foto’s in RAW te schieten en speel ik wat met witbalans terwijl we door de verschillende kamers aanschuiven. 

Yep, we zijn niet alleen; een twintigtal jeeps met telkens een 15-tal bezoekers maakt dat het soms een beetje drummen is, maar de gidsen slagen erin om dit allemaal gedisciplineerd te laten verlopen, en geven daarbij de tips over de juiste richting, en het ontstaan van deze uitzonderlijke plek.  Rugzakken en statieven zijn niet toegestaan, om de zachte zandsteen niet te beschadigen.

Al van in het begin wordt duidelijk waarom onze kordate doch super vriendelijke gids Valerie een modieus roze schopje bijheeft.  In de eerst kamer trekt ze een lijn in het zand, en wanneer iedereen zicht achter deze lijn geplaatst heeft, gooit ze een schopvol zand in de lucht, want zo komen de zonnestralen nog mooier op de foto.  Meteen weerklinkt het spervuur van Canon’s en Nikon en het irritante gebiep van een Gopro.  En toch doen we mee… in elke kamer weer.

Dit alles verloopt efficiënt en gestructureerd, en slecht één enkele keer komt krijgt er toch een achterblijver van een vorige groep per ongeluk  een schopvol zand over zich.

Even later zijn we de canyon door en hebben we het met de gids nog over de speciale status van indianen en reservaten in de Verenigde Staten.  Volgens Valerie, zijn reservaten als souvereine staten, met hun eigen regels en wetten.  Ze hebben een eigen bestuur met een scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht.  De Amerikaanse grondwet schrijft de oorsprong van dit model zelfs toe aan de Iroquois indianen.  De Romeinen en Grieken laten we hier even buiten beschouwing, maar het is in ieder geval voer om voor onderzoek als we terug thuis zijn.  Je voelt tijdens het gesprek wel dat ze altijd lang hebben moeten wachten eer ze rechten kregen.  De ironie van de migratie-thematiek levert een boeiend gesprek, dat ik u niet mee ga vervelen.  Tip : wissel eens van gedachte met de lokale burger ;-). Het verhaal als zou de grot ontdekt zijn door een 14-jarige Navajo-meisje, zet ze even in het juiste perspectief : deze jongedame kreeg de eer omdat dit gebeurde in de periode dat er voor ‘t eerst de geschiedenis gedocumenteerd werd.  Duizenden jaren ervoor leefden er ook al stammen in die streek.  Het feit dat de erosie en de zachte zandsteen weinig heel laat van menselijkse sporen, zorgt ervoor dat er geen bewijs van het tegendeel bestaat.

De rest van de dag houden we het rustig : na het opslaan van proviand voor de komende dagen en een broodje van Subway, leggen we ons met een boek aan het zwembad van ons mooie hotel.  O ja, wat heeft de Amerikaan tegen korsten ?  Een Italiaan zou geshockeerd zijn over wat hier Ciabatta noemt, maar hetzelfde gaat op voor alle soorten brood…. We worden ook voor ‘t eerst geconfronteerd met een bedelaar aan de wagen, die vraagt of we een dollar voor hem hebben.  Vandaag alleen plastic, dus wensen we hem het beste met een frisse cola en iets te eten.

‘s Avonds vieren we onze one-week-anniversary in het restaurant van het hotel, waarna we weer moe maar voldaan erin kruipen.

Vandaag doen we maar één bestemming, maar wat voor één ?!

De waarschuwingen van mensen die er al geweest zijn schieten te kort voor wat ons te wachten staat.  Onmiddellijk weten we dat de foto’s die we vandaag zullen nemen, de grootsheid niet kunnen weergeven.  De foto’s op deze pagina zijn dus niet meer dan bladvulling.

We slaan het eerste advies van gisteren in de wind en volgen het tweede advies, want een dame met een duits-amerikaans accent zegt ons dat we ‘nice and early’ zijn en met de auto het Park in kunnen om de oostelijke kant van de Southern Rim te nemen (25 mijl, zowat de afstand tussen Antwerpen en Brussel), tot aan Desert View Point.  De eerste kennismaking met het grote gat in de grond, blaast ons van onze sokken; een must-see voor iedereen en terecht één van de zeven Wereldwonderen.

Op één van de zichtpunten stelt een vriendelijke West-Vlaming (‘bluven sjette gevn’ stond op zijn pet) voor om een foto te nemen, en vertelt ons zijn relaas van de voorbije dagen.  Zij zijn helemaal afgedaald tot onderin de vallei, waar het toen 55° was, Celcius, niet Fahrenheit.  Ze stonden dus `s nachts op om af te dalen, vervolgens 6-7 uur beschutting te zoeken, om daarna de tocht met meer dan 900 hoogtemeters terug aan te vangen.

Even over het park zelf : zoals alle (3) parken die we tot nogtoe gedaan hebben, indrukwekkend; wandelpaden zijn geasfalteerd, ruime parkings, kraaknet sanitair (dixit mijn kersverse vrouw).  Tot zover mijn impressie van Emiel Goelen. Alles draait rond het grote gat in de grond

Mijn vriend Jan gaf als tip de zonsondergang te fotograferen vanop Hopi Point, maar dat is dus een timelapse geworden.  De Pulitzer-prijs is dus nog niet voor dit jaar 😉

Vandaag is rood, de kleur van de rotsen, en de huizen, en de voetpaden, en …

De dag begint met een scene van de Birds, waarbij je je ontbijt geen seconde uit het oog mag verliezen.  Da mag een engelse toerist aan den lijve ondervinden wanneer we buiten van het ontbijt genieten.  Zoals elke dag, starten we met de verplichte stops : ijs voor de cooler, brandstof voor de wagen.  Op basis van het roadbook van Connections besluiten we vandaag te stoppen in Sedona en Flagstaff.  Sedona is prachtig.  De setting is ronduit indrukwekkend, en iedereen is weeral ongelofelijk vriendelijk. 

Bij een bezoek aan het lokale Visitor Centre, zouden we een helicopter-vlucht kunnen boeken voor 40$ per persoon.  Pas daarna komen de voorwaarden voor dit 60%-korting gunst-tarief :-). Het excuus dat we gebruiken, is dat we op dag 5 ook al gaan helicopter-vliegen, en boven de Grand Canyon.  Blijkt dat niet elk visitor centre, een zomaar vrijblijvend informatie verschaft maar een commerciële agenda heeft.

We komen erachter dat we helemaal nog niet in het bruisende Sedona zitten, maar een gehucht ervan.  Wanneer we doorrijden zien we een toeristische parel, maar volgen de tips van Dave van het visitor centre en komen aan in het Oak Creek park met als doel wat stilte en verkoeling te zoeken om een boek te lezen.  Het was er in ieder geval rustig ….

Tussen het wandelpad en het kabbelend beekje, hing het dreigende ‘no trespassing – road closed’ …

Het geplande Flagstaff en zijn befaamde Meteor Crater schieten erover (flauwe woordspeling).  Jammer maar helaas voor een volgende reis.

Ander en beter denken we dan maar.  Op de 2,5 u durende rit naar Tusayan (Grand Canyon) draait mijn stuur plots naar links aan een Airplane Museum waar 20% van de toestellen filmsterren zijn.  De gelegenheid om nog een boterhammeke te eten.  Jammer genoeg zijn we net op tijd om het bordje van Open naar Closed te zien springen, maar de dame van het museum geeft ons nog mee dat we voor een helicoptervlucht van 25’ in de Grand Canyon slechts 249$ kwijt zijn, maar dat je voor 149$ het vliegtuigje kan nemen voor 45’ en veel meer ziet.

Het Grand Canyon Plaza hotel, waar we de nacht doorbrengen, is een belevenis… De tijd is er blijven stilstaan, en de cassette met de muziek dateert allicht van de periode dat het hotel werd gebouwd.  Een volledige overdekte wintertuin met een bubbelbad en kerstverlichting maakt het plaatje compleet.  We wanen ons bijna in een episode van Twin Peaks meets Center Parks, maar zijn te moe om Laura Palmer te zoeken.

De eerste cultuurshock is verwerkt wanneer we met geveinsde zelfzekerheid uitchecken, terwijl we ons een weg banen door de deelnemers van een of ander vastgoedcongres dat hier plaatsvindt.  De wagen staat nog steeds op de plaats waar ik hem de dag ervoor heb achtergelaten, maar het meeste ijs in de cooler is reeds gesmolten.  Mental note : de bakjes van de charcuterie van Walmart zijn niet waterdicht.  

De route van vandaag brengt ons via Joshua Tree National Park.  Eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik dit park graag op de rondreis had, omwille van het gelijknamige U2 album waar de boom op de cover prijkt.  Maar als eerste échte natuurpark van de toer kan dit tellen.  Met zijn 3200 km² is dit park groter dan de provincie Antwerpen.  Van het lagere, woestijngedeelte langs waar we het park binnenrijden met zijn uitgestrekte valleien met laag struikgewas, tot de hoger gelegen Mojave desert met zijn typische Joshua Tree,  blijft dit park ons verbazen.

“Where are you from?”  Een openingszin die bijna altijd werkt, want het geeft de mensen de kans om uit te pakken over hoe goed ze België kennen.  Zo ook de Australiër van vandaag die via via Kimmie kent (Kim Clijsters) toen hij nog tenniscoach was, en dus ook al een paar keer door België is gereisd.  Volgens hem zijn Belgen de “kindest people ever” dus maak ik hem wijs dat bijna iedereen net als Kim is.  “The best thing ever is that she got rid of Leighton”, waarna nog rits excuses volgt voor de arrogantie en het wangedrag van Leighton Hewitt.  Goed dat ik tennis eigenlijk niet volg…

Ondertussen hebben enkele honderden bijen van onze auto een nieuwe thuis gemaakt, en dan waarschijnlijk vooral omwille van het condensatie-vocht van de airco.  We fantaseerden immers dat de film van de maanlanding hier in de buurt kon opgenomen zijn, dus allicht hebben de bijen ook wat moeite om voldoende vocht te vinden.  We waren op het visitor centre al gewaarschuwd, maar hadden geen idee dat we al zover waren.  Mijn kersverse stapt dan maar achter mij aan de bestuurderskant in en we rijden vlot terug, en zien dat de toegang tot dit gedeelte van het park ondertussen reeds versperd is.  Wanneer we na 20 km op een parking stoppen, komen nog enkele tientallen passagiers van onder de motorkap.

De laatste halte voor we dit park achter ons laten is bij de Cholla Cactus Garden, waar de teddybear cholla cactus de show steelt.  De afscherming rond deze planten is geen overbodige luxe, want deze plant laat zich niet knuffelen.  Ik heb me laten wijsmaken dat de stekels niet alleen venijnig zijn, maar ook nog eens weerhaakjes hebben.

Van de 440km die we vandaag moeten afleggen hebben we nog geen kwart gedaan.  Wanneer we de grens met de staat Arizona kruisen, valt onze frank dat we ook voor de rest van de reis keuzes zullen moeten maken… maar ook dat dit de mooiste reis ooit wordt.

Lang leve de jet lag.  Veel te vroeg wakker, dus proberen we een time lapse van onze eerst zonsopgang in Californië.  Ondertussen schuimen we het internet af naar alternatieven op de koelbox, en vind ik er voor 20$ bij Basspro, een soort van bollenwinkel voor iedereen die houdt van vissen en jagen.  Een dikke mist komt plots opzetten, wanneer we genieten van ons complimentary breakfast.  Toch laten we een correcte fooi achter, waardoor we weeral bijzonder vriendelijk bediend worden. De Oostenrijkse chapter van de Harley Davidson fans kan zijn plan trekken 🙂

Omdat we zo vroeg vertrokken zijn, plannen we een eerste stop aan de Basspro van Anaheim, en slaan we proviant in bij Walmart, waar de bediende ons vreemd aankijkt wanneer we vragen of ze ook vers fruit hebben, of zo. 

Eindelijk rijden we door naar Palms Springs.  Het eerste visitor centre valt ons direct op en we volgen het advies van vriend Frédéric.  De attractie van de dag is de Palm Springs Aerial Railway, of bij ons gekend als ne téléphérique, die trouwens volledig in Zwitserland is gemaakt.  Binnenin draait de vloer tegen de klok in en krijgt dus iedereen een kans om zuurstof te happen aan de paar raampjes.

Eens bovengekomen worden we direct de aangename temperatuur van een 25°C waar, en wandelen we enkele zichtpunten af.  Een paar knapen uit Boom zijn Tomorrowland ontvlucht.   Ze beschrijven de reis die ze er op dat moment al hebben opzitten, uitkijkend over die andere festivalvallei Coachella; inspirerende babel die moet verwerkt worden, … met een Belgische pint.

Het Renaissance hotel waar we vanavond zullen slapen is een schot in de roos :