Een stralende, wolkenloze hemel begroet ons in de ochtend. Echt?! Het zal niet mogen zeker? De nacht was verrassend onrustig; misschien door het wijntje?
We pakken het dus rustig aan vandaag en rijden richting Las Vegas. Outlet shopping. We verblijven hier toch twee nachten en eerlijk gezegd kijk ik hier niet naar uit. Het outlet shopping center is dan ook nog eens een soort druk Maasmechelen ipv een Wijnegem, dus de airco is er alleen in de winkels, maar voor de rest lopen we in een broeierige 44 graden.
Als we doorrijden naar ons hotel, hebben we geluk dat het vooraan op de Strip ligt. Niets bereidt je voor op de grootte, het gedruis, de verkeersdrukte. Het contrast met de voorbije 10 dagen kon moeilijk groter. Het enige dat hetzelfde blijft, zijn de temperaturen. Wanneer we inchecken, steken we fier iedereen voorbij, want ik ben sinds Palm Springs Hilton Honor lid. Whatever. We hebben toch minder moeten aanschuiven. Zo gemakkelijk het is je weg te vinden in de ruim 3000 km we hebben gereden, zo moeilijk is het je kamer te vinden. En dat is een constante in alle casino-hotels we passeren. Alles is erop gericht je ter plaatse te houden en te gokken. Ik overweeg kruimels te strooien, maar tientallen cameras loeren mee.
Het gezegde over ongeluk in het spel en geluk in de liefde in gedacht, krijgen ze van ons geen dollar 😉 De drukte is overweldigend ; het wordt kiezen tussen koelte en relatieve rust. De kamer op de 16de verdieping geeft een ongehinderd zicht op de luchthaven van Las Vegas en de felverlichte lege parking onderaan. De zogenaamde shutters slagen er niet in het licht te blokkeren. Nogmaals, ‘een slapende gast, gokt niet’ denk ik dan.
Even gaan wandelen langs een paar highlights op de Strip dan, want we hebben een volle wish list : de bloemen en de fonteinen van het Bellagio zijn niet ver, maar dat is dus ook onderschat. Het is een prachtig schouwspel, zonder meer, op de tonen van Bruno Mars. We gingen het dus kalmaan doen, remember?
‘s Anderendaags beginnen we toch iets kalmer. In de hal beneden staat een jonge bruid te ongeduldig te wachten, en als we naar buiten kijken staan de stoel klaar voor een ceremonie. Het is niet de laatste trouwer van die dag. Ook wanneer we de rest van onze wish list proberen af te werken, komen we verschillende gezelschappen waarbij een toekomstige bruid wordt voortgeduwd door een luidruchtige horde. We onthouden ons van commentaar 😉 en wensen de dames geluk.
We zien de gondels varen op de tweede verdieping van het Venitian, delen een schoteltje nachos met vlees, avocado en jalapenos aan het Ceasar’s Palace en profiteren van de tijdelijke relatieve rust. We moeten immers nog terug naar ons Tropicana om op te frissen want vanavond vieren we dat we 2 weken getrouwd zijn.
Ik heb hiervoor een unieke locatie gekozen : 800 voet boven de grond, oftewel de 108ste verdieping van de Strat. Met de computerbediende monorail geraken we er dicht in de buurt. We worden in de watten gelegd door Clint, Jeffrey en Andy. Ik bestel de Waguy steak, rare, en Jeff is duidelijk akkoord; mijn kersverse kiest de vegetarische pasta (lees: slierten zonder pasta). Alles is top, de locatie, het eten is super, bijna zo goed als het gezelschap, de broodjes hebben zelfs een korst! We overwegen nog iets te nemen van de dessert kaart, maar moeten erkennen dat die tijden lang vervlogen zijn. Een waardige afsluiter en gepaste viering van onze 2 weken.
De monorail brengt ons terug naar ons hotel, maar toch komt de stappenteller voor de dag vlot boven de 20.000. Per persoon.
