Na het complimentary ontbijt, wandelen we van het hotel terug naar de kaai van de Alcatraz Cruises. Ik heb er tijdens de reis al eerder een sport van gemaakt om de mensen aan te spreken in hun eigen taal, waar ze altijd van schrikken, zo ook de Nederlanders die denken dat niemand hen verstaat als ze opmerkingen geven over de koffiekoeken in de koffiebar. Vandaag hebben we een jas aan, wat vier dagen geleden nog ondenkbaar was.
Er staat een strakke wind uit de baai en de passagiers met short en t-shirt blijven benedensdeks. Alcatraz is de moeite. De lopen zelf het eiland rond, en luisteren dus niet naar de audiotoer. Twee thema’s worden uitvoering aangekaart : de gevangenis uiteraard, en het claimen van het eiland exact 50 jaar geleden door de indianen. Ik krijg terug symathie voor de ‘native americans’. Zo deden ze in 1969 een bod op het eiland voor 24$ aan kralen en juwelen, met de mededeling dat ze wisten dat dat veel te gul was gezien de gemiddelde prijs per vierkante meter die ze voor Manhattan hadden gekregen, maar dat wilden ze wel door de vingers zien. Alle grafitti van toen, is uit eerbied voor dit stuk geschiedenis bewaard en erfgoed geworden.
Wanneer we terug aan land komen, zien we dat de Golden Gate verstopt zit achter een dikke wolk, en besluiten we Lombard Street op te zoeken, het meest bochtige straatje ter wereld, dat versierd wordt door massa’s bloeiende hortensias. In dit meer residentiële deel van de stad vinden we kleine paleizen terug. Tijd voor een terrasje, en dus terug naar het water. Op de meest originele manieren, proberen performer een centje te verdienen; één zit in camouflage achter een struik die hij zelf meegenomen heeft om de mensen de stuipen op het lijf te jagen, maar de helft van de tijd verraadt hij zichzelf omdat hij zijn lach niet kan inhouden.
Het idee is om de cable tram terug te nemen, maar de wachtrij aan de eindhalte is minstens een uur. Aan alternatieven geen gebrek : huurfietsen, elektrische Jump deelfietsen of Bird-steps. Maar een man spreekt ons aan om voor dezelfde 7 dollar voor een enkel ritje, ons tot aan union Square te brengen, achter het hoek van ons hotel, … met een limo. Daar moeten we een halve seconde over nadenken en delen we een stretch met een moeder en dochter uit Wisconsin, en even later nog een koppel uit ‘let’s not talk politics’ Texas. België is weer het gespreksonderwerp, want de Texaan is er gepasseerd op de weg van Parijs naar Amsterdam. De rit is te kort, de dag ook.
