De eerste cultuurshock is verwerkt wanneer we met geveinsde zelfzekerheid uitchecken, terwijl we ons een weg banen door de deelnemers van een of ander vastgoedcongres dat hier plaatsvindt. De wagen staat nog steeds op de plaats waar ik hem de dag ervoor heb achtergelaten, maar het meeste ijs in de cooler is reeds gesmolten. Mental note : de bakjes van de charcuterie van Walmart zijn niet waterdicht.
De route van vandaag brengt ons via Joshua Tree National Park. Eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik dit park graag op de rondreis had, omwille van het gelijknamige U2 album waar de boom op de cover prijkt. Maar als eerste échte natuurpark van de toer kan dit tellen. Met zijn 3200 km² is dit park groter dan de provincie Antwerpen. Van het lagere, woestijngedeelte langs waar we het park binnenrijden met zijn uitgestrekte valleien met laag struikgewas, tot de hoger gelegen Mojave desert met zijn typische Joshua Tree, blijft dit park ons verbazen.
“Where are you from?” Een openingszin die bijna altijd werkt, want het geeft de mensen de kans om uit te pakken over hoe goed ze België kennen. Zo ook de Australiër van vandaag die via via Kimmie kent (Kim Clijsters) toen hij nog tenniscoach was, en dus ook al een paar keer door België is gereisd. Volgens hem zijn Belgen de “kindest people ever” dus maak ik hem wijs dat bijna iedereen net als Kim is. “The best thing ever is that she got rid of Leighton”, waarna nog rits excuses volgt voor de arrogantie en het wangedrag van Leighton Hewitt. Goed dat ik tennis eigenlijk niet volg…
Ondertussen hebben enkele honderden bijen van onze auto een nieuwe thuis gemaakt, en dan waarschijnlijk vooral omwille van het condensatie-vocht van de airco. We fantaseerden immers dat de film van de maanlanding hier in de buurt kon opgenomen zijn, dus allicht hebben de bijen ook wat moeite om voldoende vocht te vinden. We waren op het visitor centre al gewaarschuwd, maar hadden geen idee dat we al zover waren. Mijn kersverse stapt dan maar achter mij aan de bestuurderskant in en we rijden vlot terug, en zien dat de toegang tot dit gedeelte van het park ondertussen reeds versperd is. Wanneer we na 20 km op een parking stoppen, komen nog enkele tientallen passagiers van onder de motorkap.
De laatste halte voor we dit park achter ons laten is bij de Cholla Cactus Garden, waar de teddybear cholla cactus de show steelt. De afscherming rond deze planten is geen overbodige luxe, want deze plant laat zich niet knuffelen. Ik heb me laten wijsmaken dat de stekels niet alleen venijnig zijn, maar ook nog eens weerhaakjes hebben.
Van de 440km die we vandaag moeten afleggen hebben we nog geen kwart gedaan. Wanneer we de grens met de staat Arizona kruisen, valt onze frank dat we ook voor de rest van de reis keuzes zullen moeten maken… maar ook dat dit de mooiste reis ooit wordt.
