De laatste volle dag willen we het rustig houden, en daarvoor kiezen we Venice Beach. We parkeren aan 15$ voor een dag, en we prijzen ons gelukkig, want 50m dichter bij het strand was het nog 30$. En bij het oversteken van de straat zie ik de beroemde canals. Suuuper gezellig, en iedereen zegt vriendelijk goedendag. Via achterstraatjes komen we dan toch op de beroemde betonbaan van Venice Beach
Het gedruis is overweldigend : iedereen schreeuwt om aandacht. Geen Harley’s maar gepimpte fietsen met chroom en boomboxen. De blik van de bestuurder doet niet onder voor Sons of Anarchy; dit is zijn terrein. De kruidendokters staan klaar om je te helpen, met allerlei varianten van het vijfvinger-kruid. De opschriften op het te koop aangeboden textiel zijn niet meer kindvriendelijk maar niet let er nog op, want aan de overkant van de straat is een Hare Krishna event aan de gang. Blijkt om een wedstrijd te gaan waar verschillende groepen meedingen naar de prijs voor de mooiste praalwagen, of de grootste aanhang, … helemaal zeker zijn we niet maar we krijgen niet genoeg van de vreemde figuren die hier rondlopen. Met politie-escorte komen er nog Gods-aanbidders in combats voorbij.
De daklozen zijn hier ontelbaar : sommige slapen op het strand vlak naast het fietspad waar zowat elk denkbaar ongemotoriseerd voertuig passeert. Gelukkig is het parelwitte strand breed genoeg en hebben we toch de rust om na te praten over de voorbije drie weken. Op de terugweg stoppen we in de buurt van een daklozenkampje. Ik laat het smeltwater weglopen en draag de koelbox met de koele ice-tea en waterflesjes tot bij de bewoners. ‘Can I interest you in a cooler with some cold drinks?’ Dat levert mij prompt een paar ‘God bless you’s op, en wanneer we met de wagen daar terug passeren, zien we ze de flesjes verdelen, en is de cooler een zitbank geworden.
Vanavond alles inpakken en vooral de koffers wegen met de weeghaak (nog eens bedankt, mama). We krijgen beide koffers op 22 kg, maar moeten de wandelschoenen meenemen in de rugzak.
