Vandaag doen we maar één bestemming, maar wat voor één ?!
De waarschuwingen van mensen die er al geweest zijn schieten te kort voor wat ons te wachten staat. Onmiddellijk weten we dat de foto’s die we vandaag zullen nemen, de grootsheid niet kunnen weergeven. De foto’s op deze pagina zijn dus niet meer dan bladvulling.
We slaan het eerste advies van gisteren in de wind en volgen het tweede advies, want een dame met een duits-amerikaans accent zegt ons dat we ‘nice and early’ zijn en met de auto het Park in kunnen om de oostelijke kant van de Southern Rim te nemen (25 mijl, zowat de afstand tussen Antwerpen en Brussel), tot aan Desert View Point. De eerste kennismaking met het grote gat in de grond, blaast ons van onze sokken; een must-see voor iedereen en terecht één van de zeven Wereldwonderen.
Op één van de zichtpunten stelt een vriendelijke West-Vlaming (‘bluven sjette gevn’ stond op zijn pet) voor om een foto te nemen, en vertelt ons zijn relaas van de voorbije dagen. Zij zijn helemaal afgedaald tot onderin de vallei, waar het toen 55° was, Celcius, niet Fahrenheit. Ze stonden dus `s nachts op om af te dalen, vervolgens 6-7 uur beschutting te zoeken, om daarna de tocht met meer dan 900 hoogtemeters terug aan te vangen.
Even over het park zelf : zoals alle (3) parken die we tot nogtoe gedaan hebben, indrukwekkend; wandelpaden zijn geasfalteerd, ruime parkings, kraaknet sanitair (dixit mijn kersverse vrouw). Tot zover mijn impressie van Emiel Goelen. Alles draait rond het grote gat in de grond
Mijn vriend Jan gaf als tip de zonsondergang te fotograferen vanop Hopi Point, maar dat is dus een timelapse geworden. De Pulitzer-prijs is dus nog niet voor dit jaar 😉
