De reis brengt ons vandaag naar één van de meeste fotogenieke canyons ter wereld : de iconische Antelope canyon, gekend als desktop wallpaper van een of andere versie van Windows. Voor de kortste weg, rijden we nog even langs de Grand Canyon, maar ook wanneer die achter ons ligt, blijft de uitzichten spectaculair. We melden ons ruim 30 minuten van tevoren aan en vertrekken 20 minuten later. We komen toe om 11:30 met de jeep, of vee-wagen, want zo voel je je wel op de rit ernaar toe.
Onze afspraak van 11:30 ligt al vast van november en dat is zowat het beste uur. Niet alleen omdat we nu exact een week getrouwd zijn, maar ook omdat de zon dan het hoogste staat en hierdoor de zonnestralen het diepst in de grot dalen. De wolkenloze hemel maakt het plaatje compleet. Omdat ik niet weet wat te verwachten, besluit ik de gopro de foto’s in RAW te schieten en speel ik wat met witbalans terwijl we door de verschillende kamers aanschuiven.
Yep, we zijn niet alleen; een twintigtal jeeps met telkens een 15-tal bezoekers maakt dat het soms een beetje drummen is, maar de gidsen slagen erin om dit allemaal gedisciplineerd te laten verlopen, en geven daarbij de tips over de juiste richting, en het ontstaan van deze uitzonderlijke plek. Rugzakken en statieven zijn niet toegestaan, om de zachte zandsteen niet te beschadigen.
Al van in het begin wordt duidelijk waarom onze kordate doch super vriendelijke gids Valerie een modieus roze schopje bijheeft. In de eerst kamer trekt ze een lijn in het zand, en wanneer iedereen zicht achter deze lijn geplaatst heeft, gooit ze een schopvol zand in de lucht, want zo komen de zonnestralen nog mooier op de foto. Meteen weerklinkt het spervuur van Canon’s en Nikon en het irritante gebiep van een Gopro. En toch doen we mee… in elke kamer weer.
Dit alles verloopt efficiënt en gestructureerd, en slecht één enkele keer komt krijgt er toch een achterblijver van een vorige groep per ongeluk een schopvol zand over zich.
Even later zijn we de canyon door en hebben we het met de gids nog over de speciale status van indianen en reservaten in de Verenigde Staten. Volgens Valerie, zijn reservaten als souvereine staten, met hun eigen regels en wetten. Ze hebben een eigen bestuur met een scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. De Amerikaanse grondwet schrijft de oorsprong van dit model zelfs toe aan de Iroquois indianen. De Romeinen en Grieken laten we hier even buiten beschouwing, maar het is in ieder geval voer om voor onderzoek als we terug thuis zijn. Je voelt tijdens het gesprek wel dat ze altijd lang hebben moeten wachten eer ze rechten kregen. De ironie van de migratie-thematiek levert een boeiend gesprek, dat ik u niet mee ga vervelen. Tip : wissel eens van gedachte met de lokale burger ;-). Het verhaal als zou de grot ontdekt zijn door een 14-jarige Navajo-meisje, zet ze even in het juiste perspectief : deze jongedame kreeg de eer omdat dit gebeurde in de periode dat er voor ‘t eerst de geschiedenis gedocumenteerd werd. Duizenden jaren ervoor leefden er ook al stammen in die streek. Het feit dat de erosie en de zachte zandsteen weinig heel laat van menselijkse sporen, zorgt ervoor dat er geen bewijs van het tegendeel bestaat.
De rest van de dag houden we het rustig : na het opslaan van proviand voor de komende dagen en een broodje van Subway, leggen we ons met een boek aan het zwembad van ons mooie hotel. O ja, wat heeft de Amerikaan tegen korsten ? Een Italiaan zou geshockeerd zijn over wat hier Ciabatta noemt, maar hetzelfde gaat op voor alle soorten brood…. We worden ook voor ‘t eerst geconfronteerd met een bedelaar aan de wagen, die vraagt of we een dollar voor hem hebben. Vandaag alleen plastic, dus wensen we hem het beste met een frisse cola en iets te eten.
‘s Avonds vieren we onze one-week-anniversary in het restaurant van het hotel, waarna we weer moe maar voldaan erin kruipen.
