Zondag 2 juli - de rit
Verschrikkelijk vroeg, maar wel uitgeslapen, begint de lange eerste dag. Mijn betere helft staat mee op, en zorgt ervoor dat ik op het afgesproken uur bij Yves thuis ben. Ook zijn betere helft is volop de tekortkomingen van de man aan het compenseren. Hoe we het in Spanje redden, is maar de vraag. 😉
In Menen – voor de grens – nog even getankt en door richting Parijs. Wanneer we Rudi horen, beseffen we dat we maar een kwartier achter hem rijden en we hem dus vlot kunnen inhalen. Wanneer hij de eerste keer stopt om te tanken in Compiègne, zijn we bij hem net als hij gaat betalen. Het zou niet beter gepland kunnen worden. Yves springt bij in de auto van Rudi en we rijden door richting de Franse hoofdstad. Er klopt iets niet, en het duurt even voor we beseffen dat we over de Périférique rijden zonder file. Dat zou bij een vertrek op vrijdag en zaterdag wel anders geweest zijn.
Het tempo ligt niet hoog; tot 105 km/u gaat het goed, maar vanaf 106 km/u begint de remorque van de Duo Discus te slingeren. Niet gevaarlijk; maar vooral ongemakkelijk. Elke keer we zelf een vrachtwagen voorbij rijden, gaat de aanhanger heen en weer, maar ook wanneer we aan hoge snelheid voorbijgestoken worden. Als ik een laagvlieger zie aankomen in mijn spiegel, doe ik alsof ik zelf de vrienden ga voorbijsteken, opdat de wannabe piloot moet uitwijken naar het derde baanvak. We wanen ons even Smokey and the Bandit.
Na Parijs stoppen we tussen de vrachtwagens voor ons ontbijt, en de remorque doet dienst als tafel. Yves neemt het stuur over van Rudi en we zetten de rit voor naar het zuiden. Plan is om langs Bordeaux, over Biarritz te rijden om de kronkelwegen van de pas van Pau te vermijden. Dit is èà km om, maar in tijd scheelt het niets. Opnieuw zijn de snelwegen bijna leeg. We nemen de Péage poortjes waar we niet eens moeten stilstaan. Even voor Bordeaux nemen we halte om Rudi te laten tanken en voor het middagmaal en -rust, waarna Yves opnieuw bij mij komt zitten.
Opnieuw een fileloze autosnelweg aan Bordeaux; hoogst ongewoon. Meer nog, de wegen liggen er verlaten bij. Richting San Sébastian begint het weer te veranderen en wanneer we aan de andere kant van de Pyreneeën zitten begint het zelfs te regenen. Enkele tunnel later en wanneer we de Aragon vallei binnen rijden, klaart het helemaal op. In de tegenovergestelde richting is een zwaar verkeersongeval met één of twee wagen gebeurd, de propeller van één van de helicopters komt zelf over onze kant van de snelweg, en wanneer we zonder vertraging verder rijden, komen we nog minstens 10 ambulances tegen en een handvol brandweerwagens.
Ik heb de ganse weg opgelet op laadstations en elektrische wagens. De laadstations die ik tegenkwam, waren bijna allemaal ongebruikt. Hier en daar stond er eens één wagen te laden. We werden ook wel eens voorbijgestoken door wat Tesla’s en een enkele eTron, maar verder was het behoorlijk rustig qua stroomrijders (lees: nog geen één Polestar gezien).
Wanneer we op het plein toekomen, mogen we de aanhangwagen meteen stallen aan de Hangar Nord. Na de hartelijke ontvangst van de uitbaters van het clubhuis, het verdiende pintje en een lichte maaltijd, trekken we naar het dorp om onze intrek te nemen.
Toya laat me de keuze tussen de warme kamer op de tweede verdieping of de koele studio op het gelijkvloers. Op dit moment van de dag is de keuze snel gemaakt.
Maandag 3 juli - montage en rust
Elke dag loopt volgens hetzelfde vaste stramien. Ikzelf sta zoals altijd te vroeg op en neem een douche. Afspraak is 9u aan het ontbijt twee verdiepen hierboven bij Rudi en Yves. Gezellig keuvelen bij Spaans brood en Belgische charcuterie (twee pakken jonge kaas, twee potten choco, en ga zo maar door.)
Na het afruimen van de tafel en de afwas ga ik nog even naar beneden om mijn tanden te poetsen en mijn gerief bijeen te nemen. Om 10:15 hoor ik Yves en Rudi langs de trap naar beneden komen, en nog voor ik aan de deur ben heeft Rudi al op de deur geklopt.
Om 10:30 begint de briefing door Luis Fereira, geen minuut vroeger of later. Hij gaat door de weersvoorspellingen in de regio volgens de verschillende modellen en gericht op de zwevers. Het is te zeggen, als hij het dagelijkse gevecht met de beamer heeft overleefd. We krijgen een vrij pessimistisch beeld gepresenteerd, maar zijn dapper en volharden.
Na de briefing van vandaag regelen we eerst de administratie en monteren we de Duo. De vleugels werken niet mee. Een half uur lang liggen we te klooien, te duwen en trekken. Zonder in detail te treden, is het toch ondergetekende die de oplossing vindt en 5 minuten later zijn we aan het afplakken.
We zetten het toestel klaar aan de startplaats voor de eerste vlucht van Rudi en Yves. Ik wilde vandaag sowieso niet vliegen; na de rit van gisteren voel ik de vermoeidheid nog wat en ben ik liever 100% wanneer ik vlieg.
Vluchten vertrekken typisch ergens tussen 13:00 en 15:00 afhankelijk van de weersvoorspelling. Maar eerst gaan we nog terug naar het appartement voor de middaglunch, die eigenlijk niet veel verschilt met het ontbijt. Landen zal ook afhangen van het weer, maar gebeurt typisch tussen 18:00 en 20:00. Wanneer Rudi uitstapt is hij enigszins opgelucht… dat hij terug aan de grond stond. Hij was drie keer in slaap gevallen in het toestel terwijl Yves rustig verder vloog.
Het toestel wordt gewassen, opgeborgen in de hangar, de batterijen gedemonteerd om op te laden, en de avond wordt opnieuw afgesloten door eten in de club. Vis, want wanneer Paul toekomt, is het daarmee gedaan. De man is immers zeer allergisch aan vis.
Dinsdag 4 juli - eerste vlucht
De dag begint als alle andere, maar toch een beetje met vlinders in de buik. Vandaag mag ik immers meevliegen met de Duo Discus. En dat is geleden van Haamstede.
Na de verplichte briefing rijden we nog langs de Mercadona omdat we vanavond vis eten op de plancha die Rudi heeft meegebracht.
Ik heb dan ook alles tot in de puntjes voorbereid voor de vlucht. Oudie 100% geladen, zuurstofslangetje klaar, zonnecreme, hoed, zonnebril, zakjes, alles heeft zijn plaats. De ambities liggen laag. Het pessimisme van Luis heeft daar niets mee te maken. We willen ons gewoon amuseren en de kennis van de regio opfrissen. Kort voor 15:00 stappen we in en zijn we klaar. Op het allerlaatste moment denk ik eraan om mijn pilletje te nemen… Dat zal zich later wreken. De sleep verloopt vlot. De Duo is een droom om mee te vliegen. Het slepen in Santa Cilia gaat ofwel naar Step 1 of Step 2. Net voorbij Step 1 koppelen we los omdat de denken thermiek gevonden te hebben. Het wordt echter krabben, maar de voldoening is dan des te groter dat we een mooie hoogte halen. Knap werk van Rudi! Dit zijn écht wel momenten dat je opnieuw in de schoolbanken gezet wordt en een opfrissing krijgt van de dingen die je in België niet gebruikt. We schuiven wat verder de vallei in. De volgende pomp draai ik in, en ik moet maar één keer verleggen en ze ligt gecentreerd. Ik waan me een held. Dat kwam dan ook op het juiste moment, want ik voel de maag een eerste keer protesteren. Zelf vliegen helpt daarbij; je voelt de krachten op het toestel en je bepaalt zelf de bewegingen.
Nog wat verder heeft Rudi opnieuw het toestel en haalt hoogte uit een hondsbrutale pomp die ons van +5 naar -3 schudt. Dat is het moment waarop de maag het niet meer houdt… Een eerste zakje van het jaar is een feit. Rudi is heel begripvol als ik vraag om toch binnen te vliegen en doet dit met een landing om in te kaderen. Die landing is niet “gegeven”, er is voor gewerkt, maar zo zacht, perfect op de lijn …
Met een totale vluchtduur van 1:15 is dit niet om over naar huis te schrijven, maar het doel om ons te amuseren is toch behaald. Door tijdig terug te komen heeft de maag zich ook snel gekalmeerd. Een echte cola i.p.v. een pintje, en de rest van het lichaam recupereert ook.
’s Avonds komen Louis en Chantal mee vis eten van de plancha. Het wordt weer een gezellige avond met veel lachen en nostalgie. Enkele vodka-oranges en opgelost wereldproblemen later is het tijd om erin te kruipen. Het wrang gevoel dat de geschiedenis zich herhaalt, is volledig weg. Zo’n topgasten.
Woensdag 5 juli - BBQ en Paul
De dag begint als alle andere. Paul is ondertussen vertrokken met de Janus vanuit België. Het onderdeel voor zijn wagen is uiteindelijk op dinsdag geleverd en geïnstalleerd. Afhankelijk van hoe vlot hij kan rijden zal hij vanavond of donderdag toekomen. Ik stel Louis voor dat hij met Rudi de Duo neemt. De man zit hier drie weken te kamperen en wil de bergen ook wel eens van bovenaf aanschouwen. Hij laat het zich geen twee keer voorstellen.
De weersvoorspelling is opnieuw zeer voorzichtig maar deze keer heeft Luiz gelijk. Het trekt vroeger toe maar dat komt niet slecht uit.
We hebben immers afgesproken om met de overschot van de vis en en wat vlees van Louis en Chantal, een surf en turf BBQ te doen. Opnieuw een gezellige avond.
… en dan verschijnt een camionette met een lange remorque ten tonele. Paul heeft de trip op één dag afgewerkt. Zijn reis was iets vermoeiender met meer file en een iets langere omweg, maar hij is er veilig geraakt. Ik spring als een enthousiast kind over de leuning en we zetten de Janus in zijn doos aan de overkant van de piste tussen zijn soortgenoten.
Dat geeft Rudi en co de tijd om alle sporen van vis zo snel mogelijk te verwijderen, van ook in het clubhuis van Santa Cilia staat Paul gekend als Mister No Fish. Hij is zeer allergisch en dat zal later op de week nog partner spelen.
Opnieuw een succesvolle dag.
Donderdag 6 juli - no fly day
De dag begint met hetzelfde ritueel, maar wanneer we op de briefing aankomen staan we er alleen. Een verraste Luis meldt ons in Spaans Frans dat er niet kan gevlogen worden. Er worden stormen verwacht en de soaring conditions zijn zeer ongunstig.
Als we naar de buienradar kijken geeft ons dit nog een dik uur om de Janus ineen te zetten. We zijn met genoeg volk, want ze is soms nogal tegendraads. Ook vandaag werkt ze niet helemaal mee, maar met wat zweet en gevloek komt het allemaal in orde.
Wanneer we Louis hebben afgezet aan zijn rollend huis, rijden we terug naar het appartement voor de lunch. Er zit niets anders op dan te mijmeren over wat reclamefilmpkes waar zwevers in voorkomen. Ik ga even terug naar mijn kamer en probeer of een siësta ook iets voor mij is. Succes!
’s Avonds ontbreekt het ons gedrieën aan inspiratie. Uiteindelijk besluiten we een pizza te gaan eten in de camping in Punta La Reina, om daar voor een gesloten poort te staan. Ik lees in het Spaans dat de camping privé-domein is geworden en dat het ‘restaurant’ voor avonden alleen op vrijdag en zaterdag geopend is. Een poging in het tweede ‘restaurant’ aan het rond punt van Punta La Reina levert ons alleen wat Spaans geroep en getier op. Dan maar de straat oversteken voor enkele pizza’s die we opwarmen in de oven.
Het beloofde onweer dient zich die avond nog aan:
Vrijdag 7 juli - Mammatus
Vandaag vliegen de anderen. De voorspellingen maken er ook een korte dag van. We zetten de toestellen klaar na de briefing voor een start vanop de 2-7 en wanneer we na de middag willen vertrekken is de tailwind zo fel dat de piste gewisseld wordt. Een bijzonderheid aan het vliegveld van Santa Cilia is dat ze afloopt naar het westen. Het duurt dus heel wat langer om hoogte te winnen als je in de richting van het oosten moet opstijgen.
Zo’n wissel houdt in dat de toestellen van de ene kant van de piste naar de andere kant verhuisd moeten worden, waardoor ze het laatste stuk in tegengesteld richting van het opstijgende verkeer over de main runway moeten. Enige coördinatie met de vliegoperaties is dus van groot belang, maar alles verloopt vlot. Mijn wagen en de camionette van Paul staan aan de 0-9. Ik ben collegiaal en op vraag van de Spaanse vrienden help ik hen ook nog even starten. Ondertussen is het al 15:00.
Vanaf 17:00 zou de storing over het plein komen. Zo’n storingen zijn niet te onderschatten. Terwijl het boven het hooggebergte nog vliegbaar is, houden de piloten nauwgezet de condities in de buurt van het veld in de gaten.
Een en ander geeft mij twee uurtjes om te gaan tanken en te winkelen voor het eten van vanavond. Ik had de auto laten draaien om het interieur koel te houden. Immers dreigende storm betekent niet dat het kouder is. Het gevolg is dat de auto aangeeft nog …. 0 km te kunnen rijden. Het tankstation van Jaca ligt op 14 km. Oeps. Als ik daar toekom heb ik meer dan 1300 km gereden op een volle tank. Niet slecht.
Dan snel naar de Mercadona voor het avondeten. Die ligt bijna recht tegenover het tankstation. Ik maak het mezelf gemakkelijk door diepvries wedges te nemen, wat sla te mengen met paprika en mayonaise en rundslapjes. Die zijn per drie verpakt en dat komt goed uit want Bart en Johan zijn onderweg. Om 16:00 laten ze weten dat hun ETA om 19;03 is.
Het feit dat het werk de dag ervoor hebben gemeld dat de nieuwe firmawagen besteld wordt, en het stresske van het tanken, overtuigen mij langs de lokale laadpaal te passeren. Die snellader ligt op minder dan 3 km van waar we logeren. Het is niet dat ik Chargemap niet vertrouw, maar ik zie het toch graag met eigen ogen. Het is toch allemaal heel nieuw? De laadpaal aan het Hotel Aragon ziet er nieuw uit en heeft een vermogen van 100 kW, de helft van wat de nieuwe wagen aankan maar sterk genoeg om van 10 naar 80% te gaan in iets minder dan een uur. De volgende laadpaal met minimaal 100 kW ligt op 100 km. Ze mogen dus nog een tandje bijsteken hier.
Ik heb net genoeg tijd om de boodschappen in mijn frigo te leggen en terug naar de Aerodromo te rijden, wanneer ik op het handpostje het vertrouwde “Santa Cilia, Kilo Delta Bravo cinqo minuto para aterisar principal cero nueve” hoor met een stevig Antwerps accent. Yves komt dus binnen en ik ben net op tijd met het startwiel, het vleugelwiel en de trekstang. Kort daarna volgt de Bravo Golf, en geen kwartier te vroeg.
Wat volgt is de wonderlijke pracht en kracht van de natuur. De bijzondere Mammatuswolken bedekken zowat de helft van het luchtruim. De andere helft komt bijna uit een Steven Spielberg science fiction film. Het onweer schuift dichter bij en pas wanneer een kleine windhoos ontstaat midden op het veld, zoeken de anders zo dappere piloten de veiligheid van het clublokaal op.
De bui passeert en tegen 19:00 maken we gebruik van een korte onderbreking in de neerslag op naar het dorp af te zakken. Ik begin snel aan de maaltijd en hoor geen reclamaties; missie volbracht. Even later gaat de bel en zijn Bart en Johan er ook. De laatste twee stukken vlees gaan de pan in.
De nieuwe gasten sluiten mee de avond af. Morgen staat mijn tweede vlucht op de planning, dus ik besluit er op tijd in te kruipen… Zzzzz
